8-9-2015. Κάτι σαν αριθμός πεπρωμένου… Βαριά φωνή που έπεσε σαν βόμβα στην ψυχή μου: «Κυρία Τσανκοκίδου έχετε καρκίνο…». Εκεί είδα την ζωή μου σαν ταινία, έκλαψα σαν να μην είχα τίποτα άλλο να κάνω. Τα έχασα. Δεν σκέφτηκα «γιατί σε μένα», άλλωστε ποτέ δεν το είπα… το θεωρώ ανήθικο.
Ευτυχώς πρόλαβα και πούλησα το μοναδικό μου ακίνητο. Πώς θα πλήρωνα τους γιατρούς μου σκέφτηκα… Ανάμεικτα συναισθήματα όλα μπερδεμένα στο μυαλό. Είχα την κουμπάρα μου δίπλα μου. «Μην φοβάσαι», είπε, «εγώ είμαι εδώ». Αμέσως σκέφτηκα ότι δεν έχω οικογένεια, ότι δεν θα έχω αγκαλιά, δεν θα έχω κάπου να ακουμπήσω. Χριστέ μου πανικός. Τι έκανα στον εαυτό μου; Πώς τον άφησα έτσι; Γιατί κάπνιζα; Γιατί άφησα τοξικούς ανθρώπους στη ζωή μου; Θυμήθηκα κάτι που είχα γράψει το 2009.
«… Αφήνω τα περισσότερα πίσω μου και προχωράω. Άνθρωποι που δε με σεβάστηκαν, που δε με υπολόγισαν, που ηθελημένα επέλεξαν να με πληγώσουν, που θέλησαν να με εκμεταλλευτούν με διάφορους τρόπους… Τους δόθηκαν ευκαιρίες πάμπολλες να το ξανασκεφτούν. Δεν έλαβαν τα σημάδια της δυσαρέσκειάς μου. Τι να κάνουμε; Ήταν όμως σημάδια ρε γαμώτο! Ήταν σημάδια … Έχω κι εγώ μια ζωή να ζήσω χωρίς να κρύβομαι, χωρίς να νιώθω ότι χρωστάω κάτι σε κάποιον, χωρίς να νιώθω ενοχές ή ότι προσβάλλω κάποιον. Γιατί πραγματικά δε χρωστάω τίποτα και σε κανέναν, ούτε καν στους γονείς μου και ειδικά στην μητέρα μου που ήταν πάντα σκληρή μαζί μου. Κρίμα που δεν με χάιδεψε ποτέ, νομίζω έχασε πολλά…. Άλλωστε το άξιζα. Ένας καλός μου φίλος πριν κάποιους μήνες, μου είχε πει πως με την τόση διαλλακτικότητα και ανοχή σε διάφορες καταστάσεις που δείχνω καταντάω να καταλύω τα όρια του αυτοσεβασμού μου. Είχε απόλυτα δίκιο. Δε θέλω να με αλλοιώνει άλλο αυτό. Δεν είμαι έτσι, δε θέλω να είμαι έτσι. Κάποια στιγμή όλο αυτό το να είσαι τόσο ανεκτικός, το να αντιμετωπίζεις σαν “υπεράνω” τις παρορμητικές ατσαλιές, τις χαζές και κακές αντιδράσεις, τα άσχημα λόγια, τα “πειράματα” πάνω στην ψυχολογία σου ανθρώπων δικών σου, που σε γνωρίζουν και ξέρουν ότι σε κάποιο βαθμό μικρό ή μεγάλο πάντα κάπου η “ατσαλιά” τους σου κοστίζει σε απογοήτευση, σε μαυρίλα, σε δυστυχία ακόμα, κι ας μην το δείχνεις τόσο φανερά, καταντάει να σε πνίγει και τη θηλιά την έχεις βάλει εσύ ο ίδιος στο λαιμό σου. Απλά οι άλλοι πάνε και τη σφίγγουν κάθε φορά κατά πόσο τους γουστάρει. Δε γουστάρω ούτε θηλιές στο λαιμό μου, ούτε ασκήσεις αντοχής πνιξίματος. Υπάρχει μια ζωή που πρέπει να φτιάξω όπως την ονειρεύομαι και είναι η δική μου ζωή, έχω σχέδια μικρά, εφικτά, μετά πιο μεγάλα, απίθανα, τρελά. Είμαι εδώ, δε μου χαρίστηκε τίποτα, έχω μια ηλίθια καλή πρόθεση για τα πάντα και τους πάντες και τη διατηρώ μέσα μου πολύτιμο θησαυρό που δε θέλω να μου τη μαυρίζει κανένας και τίποτα … και προχωράω … ΜΟΝΗ ΜΟΥ! Και είναι ανακουφιστικό…»
11-9-2015. Χειρουργείο στην Αθηναϊκή Κλινική…. Και μόνη και ανασφάλιστη. Ευτυχώς που έχω την ιδιωτική ασφάλεια, σκέφτηκα. Πόνος όχι σωματικός αλλά ψυχολογικός. Τι θα κάνω μετά; Που θα πάω; Πως θα είναι η ιστολογική; Χειρότερη απ’ ότι την περιμέναμε δυστυχώς. Χριστέ μου είσαι δίπλα μου; Μην φύγεις, δεν έχω κανέναν. ΤΡΟΜΟΣ. Βαθιά ενδοσκόπηση.
Γολγοθάς, ψηλό το βουνό. Μεγάλος ο σταυρός… Κατάρρευση. Κι εκεί που πρέπει να ξεκινήσω το μεγαλύτερο κομμάτι των χημειοθεραπειών εκεί νιώθω τη μεγαλύτερη μοναξιά. Κάποιοι ήρθαν να με δουν φαλακρή, δεν τους ξαναείδα ποτέ από τότε, κάποιοι μου έφερναν φαγητό, η μητέρα μου μέσα στο σπίτι ήρθε να με βοηθήσει λιγάκι…. Από τις τέσσερις πρώτες χημειοθεραπείες κατάλαβα ότι δεν θα με χαϊδέψει ποτέ στην ζωή της… Της έδωσα μια μεγάλη ευκαιρία με τον καρκίνο και δεν την πήρε. Δεν έχω άλλη…. ΤΕΛΟΣ.. Σαν να προκάλεσα τον καρκίνο για να με αγαπήσει η μητέρα μου…. Μπορεί, το ανθρώπινο μυαλό έχει τρελή δύναμη.
Ο καρκίνος ίσως να μην ήταν το δυσκολότερο πράγμα που βίωσα. Η έλλειψη της αγάπης, της αγκαλιάς, της αποδοχής ΤΗΣ, αυτό νομίζω ήταν οδυνηρό.
Δεν ήμουν έντιμη με μένα, δεν με προστάτευσα όπως μου είχα γράψει το 2009. Άφησα το Μαρινάκι στη σκληρή κριτική της μάνας. Πώς είσαι έτσι; Δεν είσαι άξια να γίνεις μητέρα εσύ, είσαι νευρική. Ποιος θα σε πάρει με αυτούς τους τρόπους που έχεις; Δεν είσαι άξια να βρεις έναν άντρα σωστό με λεφτά να σε συντηρήσει (λες και ήμουν άχρηστη) και πολλά τέτοια.
Εκεί πάνω, στο δωμάτιο με τις ενέσεις και τους ορούς, εκεί σκεφτόμουν και ορκιζόμουν ότι δεν θα αφήσω κανέναν να με υποτιμήσει πλέον. Αυτό σου κάνει μια βαριά αρρώστια. Σε βάζει να σκεφτείς βαθιά μέσα σου, να ψάξεις και να βγάλεις όλο τον πλούτο της αγάπης που έχεις προς εσένα και τους άλλους. Ερχόταν ο ογκολόγος και με έπαιρνε μια μεγάλη αγκαλιά του είχα πει πόσο μου λείπει, πόσο μόνη νιώθω.
Δεν έβγαζα οίκτο αλλά αποφασιστικότητα. Πήρα τη ζωή μου και αγάπησα κάθε κύτταρο μου. ΜΕ ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΣΑ ΕΓΩ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ. Δεν έχω ανάγκη να με θρέψεις εσύ μάνα. Θα μου δώσω εγώ ό,τι χρειάζομαι.
Έβγαλα μαλλάκια, νυχάκια και φρόντισα να τρώω σωστά. Πέταξα ό,τι τοξικό από τη διατροφή μου κι όταν τέλειωσαν όλες οι θεραπείες, ορκίστηκα ότι θα με προστατεύω. Σταμάτησα να φοβάμαι. Χαιρόμουν με τα μικρά και απλά πράγματα και διάβασα ό,τι μπορούσα για την διατροφή. Ήθελα ένα καθαρό σώμα. Ήθελα φως και ροή.
Κάθε τρεις μήνες εξετάσεις και μετά κάθε έξι. Μέτραγα το χρόνο για να φτάσω την πενταετία σαν τους κρατούμενους. Μα δεν προχωράει αυτός ο χρόνος; Δεν έχω πιά φλέβες. Κοίταζα στα μάτια τους γιατρούς μου πάντα με μια αγωνία μήπως ξαναγυρίσει το άρρωστο κύτταρο: με τρόμαζε και με τρομάζει η δύναμη του.
Σκέφτηκα ότι εγώ είμαι δυνατή και πολέμησα μόνη μου, μέχρι που φέτος μπήκα πάλι να ψάξω ένα σβολαράκι. Το χειρουργείο οικείος χώρος. ΟΛΟΙ οι γιατροί μου ΑΝΘΡΩΠΟΙ ζεστοί στοργικοί σαν οικογένεια (είδες που κλαις; Ο Θεός σου έστειλε μια διαφορετική οικογένεια, τους φίλους, δυο συγγενείς και τους γιατρούς σου… )
Τελικά όλα καλά. Ευτυχώς. Δεν έχω κουράγια για άλλους πολέμους, σκέφτηκα. Το άφησα στον Αρχάγγελο μου: του είπα ή άσε με να ζήσω ή πάρε με. Άλλοι αποφασίζουν για μερικά πράγματα. Με άφησα ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ.
Δόξα τω Θεώ όλα ήταν μια χαρά. Σε ένα μήνα κλείνω πέντε χρόνια από το χειρουργείο. Δεν νομίζω ότι θα πάψω ποτέ να φοβάμαι. Ίσως γιατί κανείς ποτέ δεν μου δίδαξε πως γίνεται να μη φοβάσαι την αρρώστια. Ίσως είναι ανθρώπινο να φοβάσαι κάτι περισσότερο δυνατό από σένα.
Πήρα τα μεγαλύτερα μαθήματα όμως…. Αγάπησα το τεμαχισμένο σώμα μου, δεν ντρέπομαι πια για το μικρό στήθος μου. Αποδέχθηκα ότι δεν πειράζει που δεν αγαπώ την μητέρα μου ως είθισται αλλά ως άνθρωπο. Δεν με ενοχλεί που έχω αδελφό μόνο στα χαρτιά: η όποια τοξικότητα μακριά από μένα με όποιο κόστος.
Πως βιώνω το θέμα τώρα; Άλλαξα και με αγάπησα. Άλλαξα και με προστατεύω. Άλλαξα και με θαυμάζω. Δεν με φοβίζει που δεν έχω οικογένεια, δεν με τρομάζει η σκέψη του θανάτου…. Με συναρπάζει η δύναμη που έχω μέσα μου και δεν ήξερα ότι είχα. Αγάπησα τις στιγμές και δεν περιμένω κάτι μεγάλο για να νιώσω χαρά. Ο καρκίνος δεν είναι η μοναδική αρρώστια που μπορεί να σε φέρει στον θάνατο. Ο φόβος,οι τοξικές σκέψεις και οι άνθρωποι, η έλλειψη σεβασμού προς τον εαυτό σου έχουν χειρότερα αποτελέσματα.
Πεθαίνεις κάθε μέρα λίγο λίγο ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΣΕ ΑΓΑΠΑΣ.
Αφιερωμένο στους αγαπημένους μου γιατρούς με ημερολογιακή σειρά:
Μαρία Αβούρη
Ιουλία Χριστοδουλίδου
Γεώργιος Παπάζογλου
Ανδρέας Πετούνης
Αρσένης Πουλής
Ηώ Νικολαΐδου
Σωτηρία Τσιμούρτου με όλη την ομάδα της
Δέσποινα Κατσώχη
Γεώργιος Σύρος
Αικατερίνη Μανίκα
Και πολλούς ακόμη που ήταν δίπλα μου σε όλο αυτό το ταξίδι.
Ευχαριστώ πολύ όλους σας αλλά και το σύμπαν που έστω με έναν σκληρό τρόπο μου έμαθε το Μαρινάκι.
12-8-2020
