Η γηριατρική ογκολογία, αποκτά ολοένα και μεγαλύτερο κλινικό ενδιαφέρον στις μέρες μας λόγω της σημαντικής αύξησης του ποσοστού των ατόμων τρίτης ηλικίας στο γενικό πληθυσμό. Οι μελέτες έχουν δείξει ότι το 2030 οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας (άνω των 65 ετών) θα αποτελούν το 20% του γενικού πληθυσμού της γης, έναντι του 8,1% το 1950 και του 12,7% που είχε φτάσει το 1990.
Οι θεραπευτικοί στόχοι της γηριατρικής ογκολογίας είναι η ίαση της νόσου, η παράταση της επιβίωσης αλλά κυρίως η ανακούφιση από τα συμπτώματα, η πρόληψη-καθυστέρηση της νοσηρότητας και φυσικά η διατήρηση της ποιότητας της ζωής.
Υπάρχουν πολλοί μύθοι και προκαταλήψεις όσον αφορά στην αντιμετώπιση του καρκίνου στους υπερήλικες όπως:
α) Ο καρκίνος στην τρίτη ηλικία έχει πιο βραδεία πορεία
β) Οι ασθενείς τρίτης ηλικίας δεν ανέχονται και δεν ωφελούνται από την ακτινοθεραπεία ή τη χημειοθεραπεία
γ) Οι ηλικιωμένοι δεν ανέχονται «θεραπευτικά» χειρουργεία.
Οι μελέτες όμως αποδεικνύουν ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν ευσταθεί γιατί και άριστα ανέχονται θεραπευτικά σχήματα χημειοθεραπείας και ακτινοθεραπείας με σύγχρονες τεχνικές αλλά και σε χειρουργικές επεμβάσεις υποβάλλονται με την ίδια σχεδόν τοξικότητα με τις νεότερες ηλικίες, αρκεί να διερευνώνται σωστά από την ογκολογική ομάδα των θεραπόντων ιατρών.
Οι συνέπειες των παραπάνω προκαταλήψεων έχουν οδηγήσει σε μειωμένη θεραπευτική φροντίδα των ασθενών της τρίτης ηλικίας καθώς οι ασθενείς αυτοί δεν συμμετέχουν σε προγράμματα προληπτικού ελέγχου, δεν παραπέμπονται σε ογκολόγο, δεν διερευνώνται επαρκώς και δεν τους προσφέρονται όλες οι ενδεδειγμένες θεραπευτικές επιλογές.
Το βασικό κριτήριο με το οποίο πρέπει να επιλέγεται η σωστή θεραπευτική αντιμετώπιση του υπερήλικα ασθενή είναι η γενική κατάσταση του και η συνύπαρξη ή όχι άλλων νοσημάτων. Οι ηλικιωμένοι ασθενείς χρειάζονται εξειδικευμένη αντιμετώπιση από καλά οργανωμένα κέντρα και με τη συμμετοχή ιατρών από πολλές ειδικότητες. Η άποψη ότι όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι ηλικιωμένοι είναι τόσο καταβεβλημένοι ώστε δεν επιδέχονται την καθιερωμένη θεραπεία είναι αβάσιμη. Είναι επιβεβλημένο να δημιουργηθούν νέα θεραπευτικά πρωτόκολλα και πολυκεντρικές κλινικές μελέτες, ειδικά σχεδιασμένες για ηλικιωμένους ασθενείς ώστε να εντάσσονται σε αυτά ανά περίπτωση. Η γήρανση είναι εξατομικευμένο φαινόμενο.
Παγκόσμια Ημέρα για την Τρίτη Ηλικία η σημερινή: υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1990, για ν’ αποτίσει τον οφειλόμενο φόρο τιμής στους ηλικιωμένους, αλλά και να αναδείξει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.
Ο πολιτισμός μίας κοινωνίας μετριέται και από τη στάση της απέναντι στην τρίτη ηλικία. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι τα γηρατειά είναι ένα στάδιο της ζωής μας: δεν είναι πρόβλημα προσωπικό, ψυχολογικό, οικογενειακό ή κοινωνικό.
