Η θεραπεία της νόσου Hodgkin άλλαξε σημαντικά τα τελευταία χρόνια. Η προσεκτική μελέτη των θεραπευτικών σχημάτων που εφαρμόστηκαν στο παρελθόν, σε συνδυασμό με τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα ελέγχου της νόσου και της συνολικής επιβίωσης ασθενών με τη νόσο, οδήγησε σε σημαντική αλλαγή των παραδοσιακών θεραπειών με κατεύθυνση σε πλέον περιορισμένης έκτασης ακτινοθεραπείες και μειωμένης έντασης πολυχημειοθεραπείες στα στάδια Ι και ΙΙ της νόσου.
Ανάλογα με το στάδιο της νόσου, τουλάχιστον το 80% των ασθενών θεραπεύεται με τις σύγχρονες μεθόδους θεραπείας. Σε πρώιμα στάδια της νόσου η ακτινοθεραπεία με εκτεταμένα πεδία ήταν η θεραπεία εκλογής και είχε πολύ καλά αποτελέσματα οδηγώντας στην ίαση του ασθενούς, αλλά οι όψιμες παρενέργειες που εμφανίζονταν 15-30 χρόνια μετά τη θεραπεία, ήταν συχνά ανίατες. Ιδιαίτερα η ακτινοθεραπεία με μεγάλα πεδία του τύπου «μανδύα» ενοχοποιείται για την εμφάνιση συμπαγών κακοήθων όγκων, ενώ η χημειοθεραπεία για την εμφάνιση λευχαιμίας. Για το λόγο αυτό, τη θέση των εκτεταμένων πεδίων ακτινοθεραπείας, έχουν λάβει η χημειοθεραπεία σε συνδυασμούς και δόση φαρμάκων ανάλογη με το στάδιο της νόσου και η περιορισμένης έκτασης ακτινοθεραπεία.
Σε προχωρημένα στάδια της νόσου η χημειοθεραπεία είναι η κυρίως θεραπευτική μέθοδος. Η ακτινοθεραπεία περιορίζεται στη μεγάλη μάζα της νόσου ή στην υπολειμματική μετά από χημειοθεραπεία νόσο και εξασφαλίζει την ίαση στο 50% περίπου των ασθενών.
Από την άλλη πλευρά, η νέα εποχή στην ακτινοθεραπευτική τεχνολογία με γραμμικούς επιταχυντές, με πολύφυλλα διαφράγματα, ενσωματωμένο αξονικό τομογράφο, μαζί με την πρόοδο των διαγνωστικών μεθόδων, την ποζιτρονιακή τομογραφία με ενσωματωμένη αξονική τομογραφία (PET-CT), έχει επιτευχθεί μείωση της έκτασης των υγιών ιστών, που εκτίθενται στην επίδραση των ακτινοβολιών, με αποτέλεσμα τη δραστική μείωση των παρενεργειών.
