Ο καρκίνος του παγκρέατος δύναται να διαγνωσθεί εγκαίρως και να έχει όλα τα προεγχειρητικά χαρακτηριστικά μιας χειρουργήσιμης νόσου. Οι χειρουργικές τεχνικές έχουν αναπτυχθεί έτσι ώστε να δοθεί στον ασθενή μια ευκαιρία ριζικής αντιμετώπισης.
Η ιστοπαθολογική εικόνα συνήθως διαγιγνώσκει στο 90% των περιπτώσεων αδενοκαρκίνωμα παγκρέατος. Η λεπτομερής ανάλυση του ιστοπαθολογικού παρασκευάσματος μπορεί να καταδείξει έναν ριζικά χειρουργημένο όγκο, δηλαδή χωρίς υπολειπόμενη νόσο ή διήθηση τη γύρω περιοχής. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις τίθεται το ερώτημα: χρήζει ο ασθενής αυτός συμπληρωματικής ακτινοθεραπευτικής ή χημειοθεραπευτικής αγωγής; Αυτό κρίνεται κάθε φορά, κατόπιν συμβουλίου, βάσει των λεπτομερειών που διαθέτουμε για τον συγκεκριμένο ασθενή και τη συγκεκριμένη νόσο. Σ’ ένα μεγάλο ποσοστό των ασθενών μετά το χειρουργείο, το ιστοπαθολογικό παρασκεύασμα υποδηλώνει θετικά χειρουργικά όρια και τότε προκύπτει έντονα η αναγκαιότητα της επικουρικής αγωγής.
Οι παλαιότερες τεχνολογικές δυνατότητες εμπόδιζαν την ανάπτυξη μιας συνδυαστικής αγωγής και επικράτησαν δύο βασικά ρεύματα, στη μεν Ευρώπη της επικουρικής χημειοθεραπευτικής αγωγής, στην δε Αμερική ο συνδυασμός της χημειοθεραπείας με την τοπική ακτινοθεραπεία. Με την πρόοδο των τεχνολογικών μέσων και με την διαπίστωση ότι η νόσος υποτροπιάζει τις περισσότερες φορές των περιπτώσεων τοπικά, οδήγησε στο συμπέρασμα της αναγκαιότητας μιας τοπικής θεραπείας.
Το πάγκρεας ανατομικά βρίσκεται ανατομικά σε μια δύσκολη περιοχή εξαιτίας της γειτνίασης με πολλά ευαίσθητα όργανα. Έτσι έχουν δημιουργηθεί ακτινοθεραπευτικά σχήματα, τα οποία συνδυάζονται με χημειοθεραπεία. Η διαφοροποιούμενης έντασης ακτινοβολία(IMRT) προσφέρει μια περισσότερο στοχευμένη και διαφοροποιημένη ακτινοθεραπευτική αγωγή. Όσον αφορά τη χημικοθεραπευτική αγωγή νέα φάρμακα έχουν δώσει ελπίδα για βελτίωση των αποτελεσμάτων.
